Rok 2002
1/1. Częstochowa – Gidle: Pielgrzymka dzieci Komunijnych i Rocznicowych. 10.06.2002 r.
2/2. Częstochowa – dożynki ogólnopolskie01.10.2002 (razem z Grębowem).
Według tradycji Obraz Matki Bożej został namalowany przez św. Łukasza Ewangelistę na desce stołu, przy którym Najświętsza Rodzina modliła się i spożywała posiłki. Św. Łukasz miał wykonać dwa obrazy Maryi, z których jeden dotarł do Italii i do dziś jest czczony w Bolonii, drugi zaś został przewieziony przez cesarza Konstantyna z Jerozolimy do Konstantynopola i złożony w tamtejszej świątyni. Sześć wieków później służący w wojsku cesarskim książę ruski Lew, urzeczony pięknem obrazu, zapragnął przenieść go na Ruś. Na usilne nalegania księcia cesarz podarował mu cudowny wizerunek i od tego czasu obraz otaczany był na Rusi wielką czcią. W czasie walk prowadzonych przez Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego na Rusi obraz ukryto w zamku w Bełzie. W roku 1382 znalazł go tam książę Władysław Opolczyk. Doznawszy łaski orężnego zwycięstwa nad nieprzyjacielem, książę zabrał obraz i przywiózł do Częstochowy, gdzie oddał go pod opiekę paulinom. Taką historię Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej przekazuje najstarszy rękopis Translatio tabulae, którego odpis z 1474 r. przechowywany jest w archiwum jasnogórskim.
Obraz Matki Bożej Jasnogórskiej (Częstochowskiej) to wizerunek typu Hodegetria. Przedstawia Najświętszą Maryję Pannę w postaci stojącej z Dzieciątkiem Jezus na ręku. Maryja jest frontalnie zwrócona do wiernych. Twarz Dzieciątka oscyluje w kierunku patrzącego, choć nie zatrzymuje na nim wzroku. Obydwie twarze łączy wyraz zamyślenia i powagi. Jezus spoczywa na lewym ramieniu Maryi, przyodziany w sukienkę koloru karminowego. W lewej ręce trzyma księgę, prawą zaś unosi ku górze w charakterystycznym geście nauczyciela, władcy lub do błogosławieństwa. Prawa ręka Maryi spoczywa na piersi. Niebiesko-granatowa suknia i tego samego koloru płaszcz Maryi ozdobione są motywami złocistych lilii. Nad czołem Dziewicy namalowana została sześcioramienna gwiazda. Główne tło obrazu jest koloru niebiesko-zielonego, który przechodzi w odcień morskiej fali. Dominującym elementem ikony są złote nimby wokół głowy Maryi i Jezusa, które zlewają się w jedną kompozycję, stanowiąc bardzo charakterystyczny detal kontrastujący z ciemną karnacją twarzy postaci. Obraz został namalowany na drewnianej tablicy o wymiarach: 122,2/82,2/3,5 cm.
Prawy policzek Matki Bożej znaczą dwie równolegle biegnące rysy, przecięte trzecią na linii nosa. Na szyi występuje sześć cięć, z których dwa są widoczne dość wyraźnie, cztery zaś pozostałe - słabiej. Twarz Matki Bożej jest koloru brązu (miodu), co jest związane ze sposobem malowania ikon. Twarz jest ciemna również dlatego, że ma wiele warstw werniksu, który z czasem ciemnieje.
Pobożny przekaz przypisuje autorstwo obrazu św. Łukaszowi Ewangeliście, który miał go namalować na deskach stołu, przy którym spożywała posiłki Święta Rodzina. Ostatnie badania wskazują na jego VI-, IX-wieczne bizantyjskie pochodzenie. W XIV w. podczas konserwacji przemalowano obraz w zupełnie innym stylu. Podjęli się tego malarze, którzy prawdopodobnie pochodzili w Włoch, bo oblicze Maryi ma cechy znane ze sieneńskiego malarstwa tych czasów. Wizerunek nie jest ikoną w ścisłym sensie, choć posiada jej cechy. Zgodnie ze zwyczajem, cudowny obraz się przyozdabia. Początkowo kosztowne klejnoty mocowano bezpośrednio do deski. Po restauracji w roku 1430 obraz został przyozdobiony w złote i srebrne blachy oraz korony. Od połowy XVII wieku cudowny wizerunek jest ubierany w sukienki wykonane z cennych tkanin, haftowane złotem i ozdobione klejnotami. W zbiorach sanktuarium znajduje się aktualnie siedem sukien, z których każda ma własna nazwę. Najcenniejsze to diamentowa i rubinowa (najstarsze klejnoty pochodzą z XV w.). Są jeszcze dwie sukienki koralowe, milenijna z 1966 roku i dwie wykonane na jubileusz 600-lecia Jasnej Góry. Wszystkie są unikalnymi dziełami sztuki jubilerskiej.
Więcej informacji o tych miejscach znajdziesz na stronie:
www.jasnagora.pl
www.radiojasnagora.pl
www.miesiecznik.jasnagora.pl
www.pielgrzymka-sanktuarium.pl/sanktuarium--czestochowa
www.pielgrzymki.katolicki.net/miejsca_polska_jasna_gora.p
Według tradycji figurę Matki Bożej Gidelskiej, znajdującą się w Gidlach, na terenie klasztoru dominikańskiego odnalazł w pierwszą niedzielę maja 1516 r. miejscowy rolnik, Jan Czeczek.
Tego dnia orał on pole w miejscu, w którym dzisiaj stoi kościół. W pewnym momencie woły przestały iść do przodu i padły na kolana. Chłop poganiał je, ale zwierzęta nie chciały iść ani kroku dalej.
Szybko Jan zrozumiał powód ich zachowania: z ziemi biła niezwykła jasność. Jej źródłem był „obrazek mały głazowy Najświętszej Panny, wielkości na dłoń, na kamieniu wielkim, który był wydrążony na kształt kielicha”
Rolnik nie zrozumiał, że był świadkiem cudu, ale uznał, że znalazł cenny skarb. Ukrył zatem figurkę na dnie skrzyni z odzieżą. Ale wkrótce on i jego żona stracili wzrok.
Kobieta, która opiekowała się niewidomymi, poczuła, że z zamknięcia wydobywa się wspaniały zapach, a przez deski przebija się światło. Opowiedziała o tym proboszczowi, a ten przeniósł figurkę do kościoła. Obmył rzeźbę z ziemi, a wodę, którą to uczynił, dał Czeczkom. Ci przetarli nią oczy i odzyskali wzrok.
Pamiątką tego cudownego zdarzenia jest zwyczaj „kąpiółki”. Raz w roku figura Matki Bożej Gidelskiej obmywana jest w winie. Wino z „kąpiółki” używane jest potem przez pielgrzymów.
Więcej informacji o tych miejscach znajdziesz na stronie:
www.gidle.dominikanie.pl